คือ...ผู้หญิงธรรมดา รักการเดินทางพอๆ กับการอยู่บ้าน แต่ที่รักมากกว่า คือ การเรียนรู้ชีวิต วันดีคืนดี คุณอาจเห็นเธอนั่งวาดภาพอยู่ข้างถนน อ่านบทกวีอยู่ในกระโจมกลางป่า สอนหนังสือเด็กๆ ในชนบท ปลูกต้นไม้ในสวนเล็กๆ หรือนวดแป้งอยู่หน้าเตาดิน ไม่ต้องแปลกใจ เธอทั้งหมดคือคนๆ เดียวกัน
หลังจากการเดินทางและงานเฉลิมฉลองสิ้นสุดลง ก็ถึงเวลาที่ต้องกลับมาเผชิญกับชีวิตประจำวันที่แสนจะธรรมดา (และอาจจะน่าเบื่อหน่ายสำหรับบางคน) กันอีกครั้ง ในความรู้สึกของฉัน ช่วงเทศกาลที่มีวันหยุดยาวๆ ติดต่อก
ดอกไม้บางชนิดใช้เวลาดูดซึมน้ำและสารอาหารขึ้นมาหล่อเลี้ยงลำต้นปีละ 360 วัน และใช้เวลาเพียง 5 วัน สำหรับผลิบาน กับชีวิตในปีนี้ ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกือบ 360 วันแล้ว มีสักวันไหมที่เราจะมองเห็น…ดอ
สิ่งที่ฉันจะเขียนต่อไปนี้ แตกต่างจากเรื่องราวที่ผ่านๆ มา เพราะในขณะที่คุณมองว่าเป็นบทความธรรมดาๆ ชิ้นหนึ่ง สำหรับฉัน มันคือการบ้านที่ได้รับจากครูที่ชื่อ Gil Alon ในการเข้าร่วมอบรม Creativity Workshop
ตอนฉันเด็กๆ พ่อแม่มักกำชับให้เคารพสมุดหนังสือประหนึ่งครูบาอาจารย์ ถ้าเผลอไปข้ามหรือเหยียบเข้า จะต้องกราบแล้วกราบอีก โต๊ะเรียนก็เหมือนกัน ถ้าจะขึ้นไปนั่งหรือยืนต้องกราบเสียก่อน ซึ่งฉันก็ทำตามอย่างเคร่ง
ช่วงนี้ ฉันกำลังออกแบบตำแหน่งประตูทางเข้าบ้าน โดยมีโจทย์เพียงข้อเดียวคือ ทำอย่างไรจึงจะสร้างความประทับใจเวลาที่เพื่อนๆ เปิดประตูเข้ามา หลังจากที่ขบคิดมาหลายวันก็ได้คำตอบว่า ตรงตำแหน่งสายตา ฉันจะแขวนภา
อุทิศแด่…เด็กน้อยในหัวใจของผู้ใหญ่ทุกคน ไม่ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาจะหนักหน่วงสักเพียงใด แต่พอแสงเงินแสงทองเริ่มจับขอบฟ้า ชีวิตก็อาบไล้ด้วยพลังแห่งการเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง เคยมีคนเปรียบเปรยว่า “วัยเด็
-1- ก่อนจบการศึกษา ผู้เขียนกับเพื่อนๆ ร่วมชั้นเรียนเห็นพ้องกันว่า เราจะลงจากดอยไปเที่ยวเกาะกัน ในวันเดินทาง ก่อนขึ้นเรือข้ามฟาก เพื่อนคนหนึ่งยื่นเสื้อชูชีพสีส้มมาให้ พร้อมกับรับประกันความปลอดภัยว่า ต่
เมื่อไม่นานมานี้ ผู้เขียนได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนคนหนึ่ง เธอต้องการระบายความรู้สึกทุกข์ใจที่…อืม…ผู้เขียนเคยฟังมาแล้วนับสิบๆ รอบ แทบจะคาดเดาได้เลยว่าประโยคต่อไปเธอจะพูดว่าอย่างไร และเมื่อเว
End of content
No more pages to load
