เมื่อถึงวันลา

เหลือเวลาอยู่สักเท่าไหร่
ที่จะได้เพาะสร้างทางชีวิต
ต่อเติมเสริมวาดบรรจงวิจิตร
เพียงทีละน้อยนิดก็งอกงาม

ว่าอยู่อย่างไรก็จะไปอย่างนั้น
แม้หวาดกลัวไหวสั่นต้องก้าวข้าม
เก็บเอาความมุ่งมั่นพยายาม
ดำเนินต่อไปในนามแห่งอารยะ

ณ ดินแดนอริยะมรรควิถี
รวบรวมเรี่ยวแรงมี ปัจจุบันขณะ
เฝ้าดูปรากฏการณ์ สภาวะ
นั่นอาจเป็นหนึ่งพันธะที่หลงเหลือ

ต่อติดเกาะตามทุกความเป็นไป
ทุกห้วงลมหายใจอุ่นเอื้อ
ในเคลื่อนไหวในนิ่งคอยจุนเจือ
ให้พบสงบเพื่อเมื่อถึงวันลา

ง่าย ไม่ง่ายใช่จะไม่อาจเอื้อม
โลกไหวกระทบกระเพื่อมก็ควรค่า
ใจยังเคลื่อนแรงยังขับทั่วกายา
เท่ากับทางแห่งปัญญายังทอดทอ

วางก็วางว่างก็ใช่วุ่นวายบ้าง
แม้เหงาเศร้าอ้างว้างไม่ระย่อ
อยู่เดี๋ยวนี้รู้เดี๋ยวนี้อาจเพียงพอ
นั่นย่อมได้เติมต่อหนทางธรรม

ทั้งปลดความหวังไว้ไม่คาดคั้น
กับเก็บความมุ่งมั่นอย่างลึกล้ำ
เพียงเรียนรู้และเรียนรู้แล้วกระทำ
เป็นไปอยู่ซ้ำซ้ำย้ำย่ำรอย

จนกว่าจะถึงวันที่ต้องอำลา
เพื่อจะได้กลับมาอย่างไม่ถดถอย
ที่สุดแห่งจุดหมายที่รอคอย
แม้เพียงแต่เล็กน้อยก็งอกงาม.....