จังหวะชีวิตที่ได้หยุดพัก เว้นวรรคจากการงานที่เร่งรัด น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ได้จัดบ้าน เพราะในระหว่างที่ชีวิตหมุนวนระหว่างบ้านกับที่ทำงาน เราได้นำพาข้าวของเข้ามาสู่บ้านมากมายอย่างต่อเนื่องมาหลายปี แต่การ
ในวันคล้ายวันเกิด เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่เราจะได้รับคำอวยพร ความปรารถนาดีจากเพื่อนมิตรทั้งใกล้ไกล วาระพิเศษที่บอกเราว่า เส้นทางของชีวิตเรามาไกลขึ้นอีก 1 ปี และนั่นหมายความว่า เวลาในชีวิตเราก็กำลังเข้า
ความว่าง โปร่ง โล่งตาของห้องประชุม กำลังต้อนรับผู้คนต่างที่มา ต่างวัย ต่างความคิด ต่างประสบการณ์ แต่สร้างความสั่นไหวให้แก่กันและกัน “ตัวตนภายใน” ของแต่ละคนถูกเผยออกต่อหน้าคนแปลกหน้า อย่างที่คนใกล้ชิด
บ่ายวันฤดูหนาว แดดสวย ฟ้าใส ตราบเท่าที่ยังมีแรงลมโบกพัดให้กิ่งไม้ใบไม้บนเรือนยอดเคลื่อนเข้าหากัน นั่นยังมีเสียงลม เสียงใบไม้สีกันเป็นเพื่อน แต่เมื่อลมสงบ สวนเล็กๆ ริมบึงจึงกลับสู่ความเงียบงัน … “เงียบ
หญิงสาวสองคนเดินกันในสวนสาธารณะ ไม่เชิงเดินเล่น แต่เป็นก้าวย่างเพื่อไปยังจุดหมาย บทสนทนาพรั่งพรูเหลือเกิน เมื่อคนหนึ่งเอ่ยถามความเห็นอีกคน เกี่ยวกับการจัดงานปีใหม่ของหน่วยงานที่ตนทำงานอยู่ เป็นงานปีให
ในเมืองใหญ่ ผู้คนมากหน้าหลายตาอยู่ใกล้กัน เพียงชั่วประตูห้อง แต่ละห้อง ขังใครบางคนไว้อย่างโดดเดี่ยว เพียงแค่แผ่นพาร์ทิชั่น ก็ขังแต่ละคนไว้ในคอกของการทำงาน แม้เพียงยืนเคียงแทบหัวไหล่ชนกัน แต่ช่องว่า
เย็นวันศุกร์ — ใจกลางกรุงเทพฯ — รถติด คลื่นคนเดินไหลตามๆ กันไปบนทางเดินลอยฟ้าย่านสยามสแควร์ พวกเขาและเธอกำลังจะลอยไปสู่แห่งหนใดในความปรารถนาของตัวเอง และไม่ทันรู้ตัว จากทางเดินเหนือถนนที่
บุรุษทิเบต ในชุดลำลองแต่สุภาพ ขึ้นกล่าวปาฐกถา ในงานปาฐกถาเสมพริ้งพวงแก้ว ครั้งที่ 19 ด้วยกิริยาท่าทางที่ผ่อนคลายเป็นกันเอง แม้ว่าก่อนการปรากฏตัว ได้มีการกล่าวแนะนำท่านผู้นี้ในบทบาทของการเป็นนักการทูต
“ขอบคุณค่ะ” “ขอบคุณครับ” คำพูดแรกๆ ที่เรามักถูกสอนให้พูดตั้งแต่ยังไม่ทันจำความได้ เพื่อแสดงความรู้สึกขอบคุณ รู้สึกสำนึกในความช่วยเหลือเกื้อกูลที่ใครสักคนหยิบยื่นสิ่งดีๆ ให้ แต่พอโตขึ้นมา คำเดียวกันนี
ลานกว้างใต้สะพานพระราม 9 ย่านฝั่งธนฯ ที่เชื่อมความกว้างของแม่น้ำเจ้าพระยาด้วยสะพานแขวนแห่งของประเทศ จากมุมนี้หากแหงนหน้าตั้งฉากนั่นคือท้องสะพานแขวน แดดสวยยามเย็น เสียงกีตาร์และเสียงร้องครวญในเพลงรักอ
End of content
No more pages to load