ผมนั่งอยู่ที่ลานน้ำพุ เซ็นทรัลเวิลด์ ราชประสงค์ สถานแห่งหนึ่งที่คนนิยมมาชุมนุมในช่วงเวลาใกล้สิ้นปี ก็รู้กันดีว่า ช่วงเวลาประมาณนี้จะมีต้นคริสต์มาสยักษ์ตั้งอยู่ มีซุ้มปราสาทแสงระยิบระยับ ยิ่งเป็นยามเย็
ผมเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับคนรวยว่า พวกเขามีอำนาจจับจ่ายใช้สอยมากถึงขนาดที่ว่า หากเขาอยากกินเป็ดฮ่องกงเป็นอาหารกลางวัน ก็สามารถนั่งเครื่องบินไปห้องกงทันทีในวันนั้นตอนสายๆ แล้วกลับมาทำงานต่อตอนบ่ายค
หญิงสาวอายุราว ๒๖ ปี กำลังร้องไห้ขณะบอกเล่าเรื่องราวทุกข์ใจที่เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สองกับสามี เธอมีลูกติดจากสามีเก่าและตอนนี้เธอต้องฝากลูกคนโตให้แม่ช่วยเลี้ยง ซึ่งแม่ของเธอก็มีหลานอีก ๒ คนเป็นลูกข
แล้วในที่สุดก็ครูก็ถามพวกเราในคาบเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ “มีใครบ้างอยากเป็นอาสาสมัครในโครงการนักพยากรณ์อากาศน้อย?” ตอนนั้นมีนักเรียนเพียงสองสามคนเท่านั้นที่ยกมือ ก็ใครล่ะจะอยากอุทิศเวลาช่วงเช้าตรู่ของทุก
สิ้นสุดเสียง “เย้!” พวกเรากระจายตัวทั่วสำนักงาน บางคนคว้าผ้าปิดปาก บางคนสวมถุงมือ แยกย้ายกันจัดการความรกเลอะเทอะ แยกของที่เป็นขยะออกจากของที่มีประโยชน์ เก็บของที่กระจัดกระจายให้เข้าที่เข้าทาง ใช่ครับ
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ยามดึก ผมนำพระอาจารย์ไพศาล วิสาโล ไปเที่ยวชมสวนสาธารณะในตัวเมืองโดยนั่งรถไฟใต้ดินเป็นพาหนะ เรายืนรอรถที่กำลังจะมาถึงในหนึ่งนาที ชานชาลาสีเหลืองมีคนบางตา มาดริดเป็นเมืองใหญ่ มีผู้ค
ความว่าง โปร่ง โล่งตาของห้องประชุม กำลังต้อนรับผู้คนต่างที่มา ต่างวัย ต่างความคิด ต่างประสบการณ์ แต่สร้างความสั่นไหวให้แก่กันและกัน “ตัวตนภายใน” ของแต่ละคนถูกเผยออกต่อหน้าคนแปลกหน้า อย่างที่คนใกล้ชิด
เครื่องบินนำผม หลวงพี่ และผู้โดยสารเที่ยวบินสองทุ่มออกจากดอนเมืองมาถึงไทเปได้ปลอดภัย การขึ้นลงนิ่มนวลน่าชื่นชม แต่เวลานั้นไม่มีใครปรบมือ นี่เป็นเวลากลางดึก บางคนหลับอยู่จึงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเครื่องบิ
ผู้จาริกทั้งหกรีบแหวกผู้โดยสารคนอื่นๆ ขึ้นไปบนรถไฟชั้นสอง จากสถานีโกลกัตตา ประเทศอินเดีย มุ่งหน้าสู่เมืองพุทธคยา สังเวชนียสถานแห่งการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า พวกเราต้องรีบเข้าไปจับจองที่นั่งในรถไฟ แม้ซื้
“คนฉลาด เมื่อหกล้มแล้ว เขาจะลุกขึ้นมา โดยไม่ลืมที่จะหยิบอะไรติดไม้ติดมือขึ้นมาด้วย” ผมเคยได้ยินคำสอนนี้มาก่อนจากพระไพศาล วิสาโล เจ้าอาวาสวัดป่าสุคะโต ตอนแรกผมคิดว่าคำสอนนี้เป็นคำเปรียบเปรย แต่สำหรับวั
End of content
No more pages to load
