เมื่อเราเป็นเด็กบ้านนอก ก็มีคนสอนเราว่า เราต้องภูมิใจในความเป็นเด็กบ้านนอก เป็นชาวนา ชีวิตไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองใหญ่ อากาศดีกว่า ผู้คนเป็นมิตร มีแต่ญาติพี่น้อง มองไปทางไหน เดินไปบ้านไหน ไม่มีคนแปลกหน
ความว่าง โปร่ง โล่งตาของห้องประชุม กำลังต้อนรับผู้คนต่างที่มา ต่างวัย ต่างความคิด ต่างประสบการณ์ แต่สร้างความสั่นไหวให้แก่กันและกัน “ตัวตนภายใน” ของแต่ละคนถูกเผยออกต่อหน้าคนแปลกหน้า อย่างที่คนใกล้ชิด
“มันคงเยี่ยมมากๆ เลย ถ้าน้ำหนักฉันจะลดลงได้สัก ๔ กิโล” “ทำไมบ้านเรา ไม่เหมือนบ้านเขา” “ความรักของฉันจะสมหวังมั้ยหนอ” “ฉันคงตายแน่ๆ ถ้าถูกให้ออกจากงาน” ฯลฯ ความสุข ความทุกข์รายล้อมอยู่รอบตัวเรา เราวิ่
End of content
No more pages to load
