ในครั้งพุทธกาลมีเรื่องเล่าถึงพระภิกษุรูปหนึ่งที่ไม่ประสบความสำเร็จในการปฏิบัติธรรม จึงท้อใจขอลาสิกขากลับมาเป็นชาวนาดังเดิม แต่แม้การทำนา ก็ดูเหมือนเขาจะล้มเหลวเช่นกัน เขากลายเป็นคนที่ปลูกสิ่งใดก็ไม่ขึ
ไม่ว่าที่ทางหรือแห่งหนใด คล้ายได้ยินเสียงผู้คนบ่นพร่ำถึงอุปสรรคมากมายในชีวิต จะมีบ้างก็แต่บางส่วน ที่อยู่ฝ่ายตรงกันข้าม ที่เอาแต่ละเมอเพ้อเจ้อถึงความสุข แต่นั่นก็ยังเห็นขอบของความทุกข์ที่พวกเขาซุกซ่อน
วันพรุ่ง คือ หมุดหมายสมมติที่อาจจะมาถึงหรือไม่ก็ได้ ในขณะที่วันวาน ก็เป็นเหตุการณ์ที่ผ่านไปแล้ว ไม่อาจทวนย้อนกลับมาใหม่ได้ นั่นหมายความว่า เราไม่อาจทำอะไรกับวันพรุ่งหรือวันวานได้ เราจึงมีเพียงโอกาสเดี
End of content
No more pages to load
