การเขียนหนังสือทำให้ผมอยากอ่านหนังสือ แต่ในที่สุดผมก็ได้อ่านมากกว่าได้เขียน อ่านเพื่อจะเขียนให้ได้มากกว่านี้
ผมจำได้ว่าตอนเป็นเด็กเคยมีความสุขกับการได้รับของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เมื่อครั้งไปร่วมงานวันเด็กแห่งชาติ ปี ๒๕๓๐ ที่จัดขึ้นโดยโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง สมัยก่อนการขึ้นไปกล่าวคำขวัญวันเด็กของแต่ละปีอาจเรียกได้
ในวงพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องความสุขของคนทำงานโครงการสุขแท้ด้วยปัญญา มีกิจกรรมหนึ่งที่ผู้จัดได้ให้ผู้เข้าร่วมประชุมทำร่วมกันก่อนการแลกเปลี่ยน ชื่อกิจกรรมว่า ดัชนีความสุข ผมในฐานะผู้เล่น เมื่อได้รับโจทย์
มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับการเดินทางของคณะอาจารย์ ลูกศิษย์ ในวรรณกรรมเรื่องไซอิ๋ว ตอนหนึ่งเล่าไว้ว่า ขณะที่พระถังซัมจั๋ง (อาจารย์) กับซึงหงอคง ตือโป้ยก่าย และซัวเจ๋ง (ลูกศิษย์) เดินทางไปค้นหาและอาราธนาพระไ
“พวกเธอจะเปลี่ยนแปลงโลกได้อย่างไร ?” อยู่ๆ ผมก็ผุดนึกถึงคำถามของครูคนหนึ่งในหนัง Pay It Forward แทรกเข้ามาในหัว ขณะที่กำลังอ่านจดหมายจากเพื่อนเก่าคนหนึ่ง เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงของช
หนังสือกับเด็ก…กับวัยรุ่น…กับผู้ใหญ่ ดูจะเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันอยู่ตลอดเวลา เพราะหนังสือคือสิ่งมหัศจรรย์ชิ้นเอกของโลก มหัศจรรย์เพราะทันสมัยอยู่เสมอ สนองความต้องการได้ทุกโอกาสทุกเวลา และทุก
“…บ้านพี่ก็ถูกน้ำท่วมเหมือนกัน ที่ตลิ่งชันเหมือนกันไปทุกครอบครัว…” นั่นเป็นท่อนหนึ่งของบทเพลงน้ำท่วมที่ประพันธ์ขึ้นโดย ครูไพบูลย์ บุตรขันธ์ ครูเพลงลูกทุ่งในอดีต และขับร้องโดยนักร้องลูกทุ่
เช้าที่แดดอ่อนพอให้นั่งจิบกาแฟได้ ผมปิดหน้าหนังสือเก่า “คืนวันที่ผันผ่าน” ของอาจารย์สมภาร พรมทา ที่เพิ่งได้มาจากงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ มีบทหนึ่งที่ผมอยากจะอ่านให้ฟัง เป็นบทกวีที่มีชื่อว่า ชีวิตกับค
เช้าเมื่อวาน…. ท้องถนนยังคงพลุกพล่านเหมือนทุกวัน บนทางเท้าหน้าห้างสรรพสินค้าเก่าแก่ย่านฝั่งธนฯ แห่งนั้น กลิ่นไก่ทอดคลุกเคล้าเขม่าควันพิษ โชยเข้ารูจมูกและเข้าไปทำปฏิกิริยากับน้ำย่อยในกระเพาะอาหาร
“การจะชวนใครเขาทำอะไร โดยเฉพาะทำเพื่อคนอื่น มันเป็นเรื่องยากที่จะให้เขาเชื่อ เราต้องทำให้เขาเห็น ทำให้เขาดูก่อน ถึงแม้จะต้องใช้ระยะเวลา และความอดทนอย่างหนักก็ตาม มันเป็นการสื่อสารที่ดีที่สุด” “ทำไมพี่
End of content
No more pages to load
