อันนี้พูดง่ายๆ คือ ไม่มีไฟ และที่ไม่มีไฟเพราะไม่รู้ว่าชีวิตเราต้องการอะไร ยังไม่ได้เจอสิ่งที่เรารัก ยังไม่เจอสิ่งที่เราไฝ่ฝัน เพราะถ้าเราเจอสิ่งที่เรารัก เราไฝ่ฝันมันจะมีไฟ เราจะรู้เลยว่าอยู่ไปทำไม และพอเราได้ทำสิ่งที่เรารัก สิ่งที่เราไฝ่ฝันก็จะมีความสุข ความสุขนี่ก็ทำให้เป็นเครื่องหล่อเลี้ยง ทำให้เรามีพลังงาน มีกำลังในการดำเนินชีวิต ฉะนั้นคำแนะนำก็คือว่า หาตัวเองให้เจอว่าสิ่งที่เราชอบ สิ่งที่เรารัก สิ่งที่เราไฝ่ฝัน หรือสิ่งที่สามารถปลุกไฟให้กับเราคืออะไร ซึ่งไม่ใช่การมี การได้ การเสพ มีเท่าไรได้เท่าไรก็เฉาในที่สุดเพราะว่าเบื่อ
แต่ถ้าเราได้พบสิ่งที่เรารัก ได้พบสิ่งที่เราไฝ่ฝันอยากจะทำ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องศิลปะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการค้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของวิชาการหรือว่าการไปบุกเบิกสิ่งใหม่ๆ ทำเกษตร ไปช่วยเหลือผู้อื่น สิ่งเหล่านี้ถ้าเราพบ ไฟจะถูกปลุกขึ้นมาในใจ ก็จะไม่เฉา จะมีแต่ความกระตือรือร้น เพราะฉะนั้นอยากจะแนะนำว่าให้กลับมาหาตัวเองให้เจอ กลับมารู้จักตัวเอง กลับมารู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เราชอบ ซึ่งต้องเกิดขึ้นจากการที่เราลองผิดลองถูก ลองผิดลองถูกสักพักนึงก็จะเจอว่าคือสิ่งที่เราชอบ นี่คือวิชาที่เราสนุกกับมัน นี่คือสิ่งที่เรารู้สึกว่ามันท้าทาย และนี่คือจุดหมายของชีวิตของเรา แล้วความเหี่ยวความเฉาก็จะไม่มี จะมีแต่ความเบิกบาน มีแต่ความกระตือรือร้น
– พระไพศาล วิสาโล –
ถ้าหากว่าเราเดินหนีออกจากสถานการณ์นั้นได้ก็ควรทำ เพื่อไม่ให้เรามีอาการปรี๊ดแตก แต่ถ้าเราต้องอยู่ในเหตุการณ์ในสถานะการณ์นั้นในสถานที่นั้น สิ่งที่เราทำได้คือเอาใจมาอยู่กับลมหายใจ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกย
อย่าอยู่นิ่งๆ อย่าอยู่เฉยๆ ถ้าเราอยู่นิ่งๆ นั่งนิ่งๆ ก็จะคิดวน ควรจะหาอะไรทำ มีงานที่กำลังรอเราอยู่เราก็ทำงานนั้น หรือว่าไปสนใจสิ่งที่เราชอบก็ได้ เช่นอาจจะชอบฟังเพลงก็ใช้เพลงช่วยดึงจิตให้ออกมาจากเรื่อ
ถ้าอยากให้จิตใจเรามีความเครียด มีความวิตกกังวล หรือมีความขุ่นมัวน้อยลง สิ่งหนึ่งที่ช่วยได้คือการพาใจกลับมาอยู่กับปัจจุบัน ความขุ่นมัว ความเศร้า ความโกรธ ความเครียด ความวิตกกังวล ที่รบกวนจิตใจเราวันหนึ
