เจ้าช้างน้อยจอมซุกซนมักชอบเที่ยวเล่นไปที่ต่างๆ ตามประสาวัยเด็กที่อยากรู้อยากเห็น เจ้าของจึงจับล่ามโซ่เอาไว้ แน่นอนมันพยายามดิ้นรน ออกแรงเต็มที่เพื่อที่จะเป็นอิสระ ในที่สุดมันก็ยอมรับความจริงว่ามันไม
“เมื่อความตายมาเยือน ไม่แสดงสัญญาณใดๆ ในเสียงจั๊กจั่น” (๑๖๔๔-๑๖๘๔) บาโชเขียนกวีบทนี้เมื่อสามร้อยกว่าปีก่อน แต่ยังคงแสดงสัจธรรมแห่งชีวิตอย่างซื่อตรง พิสูจน์ได้ แม้จะผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน หากคำว่า “ตาย
ในสมัยโบราณ การเดินทางผ่านข้ามน้ำข้ามทะเลนั้น นักเดินทางต้องอาศัยแผนที่นำทาง เข็มทิศ รวมถึงดาวเหนือในการตรวจสอบทิศทาง แสงของดาวเหนือแม้เพียงน้อยนิดเป็นประกายเหมือนจุดแต้มสว่างบนท้องฟ้าที่มืดมิด แต่ก็
เมื่อต้องเดินกลางแจ้ง แดดกล้า พายุฝน หรือคลื่นลมแรงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ คนส่วนใหญ่จึงร้อนเมื่อถูกแดดกล้า เปียกปอนเมื่อเจอห่าฝน หรือกังวลเมื่อโดนลมแรงพัดกระหน่ำ แต่สำหรับคนที่มีร่มอยู่กับตัว
“โตขึ้น หนูอยากเป็นอะไร” สมัยเด็กหรือวัยรุ่น เราคงมักได้ยินคำถามทำนองนี้บ่อยๆ หรือหากเราโตขึ้นสักหน่อยและดูมีฐานะการงานเลื่อนลอย คำถามที่มักตามมาคือ “จะเอายังไงกับอนาคต” มันไม่ง่ายเลยกับการตอบคำถามนี
หากว่าเรามีดวงตาวิเศษ สามารถมองเห็นสีสันของความทุกข์ที่อยู่ในตัวผู้คนได้ โดยให้ความทุกข์แต่ละอย่างต่างมีสีสันของตัวมันเอง ผู้คนมากมายรวมถึงตัวเราเองคงมีสีสันมากมายนับไม่ถ้วน เจิดจ้า และอ่อนจางไปตามควา
เราทุกคนถูกรุมล้อมชีวิตด้วยความเครียด และวิตกกังวล เราไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ความคาดหวังของเราจะประสบผลหรือไม่ มีสิ่งไม่แน่นอนมากมายเหลือเกินในชีวิต เราจึงรู้สึกวิตกกังวลพร้อมกับความพยายามที่จะ
คนเราจะสุขหรือทุกข์อยู่ที่ใจเป็นสำคัญ ถึงแม้จะมีโชคเพราะถูกหวย แต่หากรู้ว่าเพื่อนได้เงินรางวัลมากกว่าเพราะแทงมากกว่า ที่เคยดีใจก็กลับเป็นซึมเศร้าไปทันที ทำนองเดียวกันถึงแม้จะดีใจเพราะซื้อโทรศัพท์มือ
จากเด็กน้อยขี้อายไม่มั่นใจในตนเอง เซบาสเตียน ตัวละครเอกจากวรรณกรรมเลื่องชื่อ “จินตนาการไม่รู้จบ” กลับกลายเป็นเด็กชายที่ได้พบ “น้ำแห่งชีวิต” เขาได้รู้จัก เข้าใจ ยอมรับและรักได้กับบุคคลที่มีความหมายและ
รุ่นน้องคนหนึ่งได้เล่าถึงชีวิตที่กำลังทนทุกข์เจ็บปวดอันเนื่องจากคนรักแปรรักปันใจไปให้คนอื่น เขารู้สึกเหมือนถูกทรยศหักหลังจึงรู้สึกโกรธคนรักฝังแน่นจนยากที่จะให้อภัยได้ เมื่อถามว่าแล้วจะทำอย่างไรกับควา
End of content
No more pages to load
