ในระบบการปกครองพื้นฐานทางพระธรรมวินัยแต่เดิมนั้น มีอุปัชฌาย์อาจารย์ทำหน้าที่ให้การศึกษาอบรมสั่งสอนแก่ลูกศิษย์ที่บวชใหม่ โดยให้ถือนิสัย 4 เป็นพระนวกะอยู่กับอุปัชฌาย์นานถึง 5 พรรษา เมื่อพ้นนิสัยมุตกะถึง
เป็นที่รู้กันดีว่าการศึกษาของคณะสงฆ์ในรอบศตวรรษที่ผ่านมานั้นให้ความสำคัญกับปริยัติศึกษา ขณะที่การศึกษาด้านอื่นๆ ถูกละเลยและบั่นทอนจนเรียวลง กระทั่งเกิดความเข้าใจไปว่าการศึกษาของสงฆ์คือปริยัติศึกษาเท่า
End of content
No more pages to load
