“บ้านหลังนี้น่าตายดีจริง…” หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ เอ่ยประโยคนี้เมื่อเข้าไปเยี่ยมสุภาพร พงศ์พฤกษ์ ผู้อยู่ในระยะท้ายของชีวิต เธอออกแบบและสร้างบ้านถั่วพูขึ้นเมื่อสิบปีที่แล้ว เหตุที่หลวงพ่อคำเขียนกล่าวเ
เย็นวันศุกร์ — ใจกลางกรุงเทพฯ — รถติด คลื่นคนเดินไหลตามๆ กันไปบนทางเดินลอยฟ้าย่านสยามสแควร์ พวกเขาและเธอกำลังจะลอยไปสู่แห่งหนใดในความปรารถนาของตัวเอง และไม่ทันรู้ตัว จากทางเดินเหนือถนนที่
“เมื่อความตายมาอยู่ตรงหน้า แทบทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความคาดหวังของคนอื่น ชื่อเสียง เกียรติยศ ความกลัวที่จะต้องอับอายขายหน้าหรือล้มเหลว จะหมดความหมายไปสิ้น เหลือไว้ก็แต่เพียงสิ่งที่มีคุณค่าความหม
ขณะจัดกิจกรรมเพื่อการเรียนรู้เรื่องความตายครั้งหนึ่ง ผมได้ยินรุ่นพี่กล่าวกับผมว่า “แปลกเนอะ ความตายเป็นเรื่องธรรมชาติแท้ๆ แต่ต้องมาเสียเงินเสียเวลามาเข้าอบรมให้ตายเป็น” ผมคิดตามรุ่นพี่คนนั้นก็รู้สึกว่
เพียงการกระหยับปีกของผีเสื้อหนึ่งครั้ง โลกทั้งใบก็สะเทือนเลื่อนลั่น พลิกผันแปรเปลี่ยน ทั้งการก่อเกิดและดับสูญ ณ ที่แห่งนั้น บทเพลงแห่งมรณานุสติจะเริ่มบรรเลง การร่ายรำอันวิจิตรจะเริ่มขึ้น… การร่า
ใครๆ ก็ไม่ชอบความเบื่อ ถ้าเกิดขึ้นกับตนเองเมื่อใด ก็จะรู้สึกเป็นทุกข์ และอยากหนีห่าง แต่ถ้าหนีไม่ได้ก็จะรู้สึกกระสับกระส่ายทันที และแทบทนไม่ได้ที่เห็นเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ขณะที่โลกรอบตัวก็ดูจืดชืด
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เจ้าชายน้อยเติบโตอย่างมีความสุขพร้อมด้วยเจ้าหญิงพี่สาว และพระราชา พระราชินี พระองค์เจริญวัยจนกระทั่งวันหนึ่งพระองค์ทรงล้มป่วยด้วยโรคร้าย เป็นโรคประหลาดที่ร่างกายของพระองค์จะค่อ
ในฤดูพรรษาหน้าอย่างนี้ เรามาคุยเรื่องตายกันไหม? ชวนอย่างนี้คงหาคนคุยด้วยได้ยาก แต่ที่ชวนนี้เป็นการคุยเรื่องความตาย เพื่อจะรู้ว่าเราควรอยู่อย่างไร อย่างที่ธรรมาจารย์ชาวทิเบตท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า คนเราอย
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาฝนแรกห่าใหญ่หลั่งมาเยือนกรุงเทพฯ แล้ว พร้อมกับคำถามที่ถามกันเองในหมู่ชาวกรุงว่า ปีนี้น้ำจะท่วมอีกไหม? หลายคนยังไม่กล้าซ่อมบ้าน สถานที่ราชการบางแห่งยังไม่รื้อแนวกระสอบทรายที่วางเป็นค
เมื่อคนรักหรือคนใกล้ชิดป่วยหนักจนหมดสติและอยู่ในระยะสุดท้ายของชีวิต คนส่วนใหญ่เลือกที่จะยื้อชีวิตหรือยืดลมหายใจของเขาให้นานที่สุด ด้วยการขอร้องให้หมอทำทุกอย่างกับร่างกายของผู้ป่วย แม้นั่นจะหมายถึงการก
End of content
No more pages to load
