อยู่คนเดียวอย่างไม่โดดเดี่ยว

“ความเหงาไม่ใช่เพราะอยู่คนเดียวในทะเลทราย ในกระท่อมกลางป่าหรือในถ้ำ แต่ความเหงาเป็นผลจากการมีความสัมพันธ์อันหลากหลายแต่สัมผัสกันไม่ได้เลย” เขมะนันทะเขียนไว้ใน “ดั่งสายน้ำไหล”

เคยไหม บางคนบอกว่าอยู่กับตัวเอง คุยกับตัวเองทั้งวัน นั่นเป็นเพราะพวกเขามีกายและลมหายใจเป็นเพื่อน ตรงกันข้ามคนที่แวดล้อมด้วยผู้คนมากมาย แต่กลับรู้สึกเหงา นั้นเป็นเพราะเราไม่สามารถพึ่งพาผู้อื่นได้อย่างแท้จริง หากเหงาและโดดเดี่ยวให้กลับมาอยู่กับกายและใจดังนี้

• วางโทรศัพท์ก่อน

เคยไหมยิ่งรู้สึกเหงายิ่งวิ่งเข้าหาโซเชียลมีเดีย แต่หลังจาก “ดำดิ่ง” อยู่ในเฟสบุค อินสตาแกรม ไลน์ นานนับชั่วโมง ความเหงาและความรู้สึกลบอื่นๆ กลับยิ่งเพิ่มขึ้น เพราะนอกจากเราจะไม่เชื่อมโยงกับใครแล้ว ยังเปรียบเทียบกับคนอื่นแล้วรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองอีกด้วย

• กลับมาอยู่กับร่างกาย

ยืนตรงแล้วขยับนิ้วเบาๆ รับรู้ความรู้สึกของนิ้วเท้า จากนั้นให้จินตนาการว่าฝ่าเท้าของคุณได้เชื่อมต่อกับใจกลางของพื้นโลก

• นำของฮีลใจติดตัวไว้บ้าง

สิ่งเหล่านี้จะช่วยให้คุณกดสวิทซ์เปลี่ยนอารมณ์ได้ง่ายขึ้น เช่น นั่งมองแหวนที่ตัวเองชอบ จับเจ้าหมีน้อยเพื่อนยาก หรือดมกลิ่นน้ำหอมกลิ่นโปรด สัมผัสที่ดีจะทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไปในเสี้ยววินาที

• หลับตานึกถึงบรรยากาศธรรมชาติที่สวยที่สุดที่เคยเห็นมา

วิธีนี้จะทำให้จิตใจสงบลงได้ หรือลองนึกภาพคนที่รู้สึกสนใจกำลังส่งยิ้มมาให้

• ความทรงจำ ภาพจำ จิตใจสงบ ของที่ชอบเป็นพิเศษ

สิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าสวยงามก็คืออีกตัวตนของคุณเอง ซึ่งจะให้ความสดชื่นแจ่มใสอย่างแน่นอน

• เชื่อมต่อกับสิ่งมีชีวิตบ้าง

บางทีเราก็ต้องการเชื่อมโยงกับสิ่งมีชีวิตด้วยกันเองบ้าง เลือกคุยกับเพื่อนที่วางใจหรือเพื่อนที่ร่าเริงสักคน หรือไม่ก็หมาแมวสักตัว หากไม่มีใครจริงๆ คุยกับต้นไม้ใบหญ้าก็ช่วยได้เหมือนกัน

เรียบเรียงจาก:
เปิดสวิตช์ความสุข ที่ทำให้ “เรื่องดีๆ” เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง, โมโรโทมิ โยชิฮิโกะ, สำนักพิมพ์ฟรีมาย