เสียงโทรศัพท์อาจทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ของความคิด อารมณ์ และความรู้สึก หากเราสามารถอยู่กับปัจจุบันก่อนที่จะรับโทรศัพท์ รู้ว่าเรากำลังรู้สึกอย่างไร ตระหนักถึงผลกระทบของการสนทนา ก็จะช่วยให้เราตอบสนองอย่างรู้ตัว แทนที่จะตอบโต้โดยอัตโนมัติ แล้วมีผลกระทบตามมานายหลัง
ให้ดูหายใจเข้า-ออกสัก 2-3 รอบ เพื่อดึงตัวเองกลับมา “รู้เนื้อรู้ตัว” หรือเตรียมความพร้อมให้ถามตัวเอง
และให้ตั้งชื่อ เช่น ความกลัวอยู่ตรงนี้ แล้วกลับมาอยู่กับลมหายใจ หรือรับรู้สัมผัสทางกายอื่นๆ เช่น มือที่วางบนโต๊ะ เท้าที่วางบนพื้น กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที
ถามตัวเองว่าพร้อมจะรับโทรศัพท์สายนี้หรือไม่ หากยังไม่พร้อม ทิ้งระยะเพื่อให้ตัวเองเตรียมตัวเตรียมใจอีกสักครู่ หรือเลือกการสื่อสารทางอื่น เช่น การตอบแบบข้อความ เพราะการสื่อสารด้วยข้อความเป็นการสื่อสารที่มี “ระยะห่าง” ทั้งในแง่การเผชิญหน้าตา และการใคร่ครวญคำตอบ ซึ่งช่วยลดผลกระทบจากการสื่อสารได้
เราอาจรู้สึกหงุดหงิดโดยคิดว่าเสียเวลา เราอาจมองว่าเป็นการดูถูก ดนตรีรอสายน่ารำคาญ อยากไรก็ตาม ถ้าเราสามารถเปลี่ยนการรับรู้ เราก็สามารถลดการคิดลบได้ ให้ถือว่าช่วงเวลานี้เป็นโอกาสในการอยู่กับตัวเอง สัก 2-3 นาที ถือเป็นการพักจากการทำงานหรือชีวิตที่บ้าน เป็นโอกาสให้ปรับตัวเข้ากับร่างกาย และลมหายใจ และให้เราได้อยู่ ณ ที่แห่งนี้
ร่างกายถ่ายทอดข้อมูลสำคัญถึงเราตลอดเวลา คุณสังเกตเห็นความรู้สึกของร่างกายครั้งสุดท้ายเมื่อใด ซูซาน บาวเออร์-วู ได้เขียนข้อปฏิบัติง่ายๆ เพื่อช่วยให้เข้าถึงร่างกายและดึงเราไว้กับปัจจุบันขณะ ช่วยเพิ่มการ
เวลาสับสน เราจะอยู่ในอ่างความคิด บางคนคิดเรื่องเดียวจับต้นชนปลายไม่ถูก บางคิดคิดหายเรื่องวนๆ ไป ในสถานการณ์แบบนี้ ลองใช้เวลาสัก 10 นาที ค่อยๆ “จัดระเบียบ” เรียบเรียงสิ่งต่างๆ ในหัว กลับมาอยู่กับลมหายใ
การได้อยู่กับธรรมชาติทำให้เรามีความสุขมากขึ้น การถ่ายภาพด้วยการสแกนสมองพบว่า การเดินในธรรมชาติจะลดการทำงานของระบบประสาทบริเวณของสมองที่กระตุ้นการทำงานเกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าและความวิตกกังวล เลือกธรร
