การได้อยู่กับธรรมชาติทำให้เรามีความสุขมากขึ้น การถ่ายภาพด้วยการสแกนสมองพบว่า การเดินในธรรมชาติจะลดการทำงานของระบบประสาทบริเวณของสมองที่กระตุ้นการทำงานเกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าและความวิตกกังวล
อาจเป็นสวนหลังบ้าน สวนสาธารณะ หรือป่าในเขตอุทยานแห่งชาติ
ปล่อยให้ตัวเองพักผ่อนในท่านี้จริงๆ รับรู้ความรู้สึกทางกายจากการอยู่ในท่านี้ และสังเกตว่ารู้สึกอย่างไรที่ได้อยู่ที่นี่ “ตรงนี้”
ให้นึกถึงสถานที่ในธรรมชาติที่คุณชอบ อาจเป็นสถานที่ในจินตนาการ ริมทะเล ภูเขา หรือทะเลสาบ ในขณะที่นําความทรงจํามาสู่ใจ ให้สัมผัสถึงความรู้สึกในร่างกาย แค่ปล่อยให้ความทรงจํานี้มีชีวิตชีวาขึ้นมา
ให้สังเกตธรรมชาติรอบตัวผ่านประสาทสัมผัสต่างๆ เช่น เสียงนกร้อง สีสันของท้องฟ้า ความแข็ง-นุ่มของพื้นดิน กลิ่นของดอกไม้ ฯลฯ รู้สึกอย่างไรเมื่อเท้าหรือร่างกายของคุณสัมผัสกับพื้นดิน คุณกําลังนั่งอยู่บนหินหรือก้อนหิน คุณกําลังเอนหลังพิงต้นไม้ หรือนอนราบอยู่บนเนินเขา
มีเสียงกรอบแกรกของใบไม้กับสายลมหรือไม่ มีเสียงนก เสียงคลื่นซัดหรือไม่ คุณอาจเห็นต้นไม้เคลื่อนไหว เงาแสงแดดบนใบไม้ขยับ นกบิน สังเกตและอยู่กับการเคลื่อนไหวนี้อย่างผ่อนคลาย
ลมหายใจช่วยเชื่อมโยงกับธรรมชาติภายในกับธรรมชาติภายนอก ดูการเคลื่อนไหวของลมหายใจ และการเคลื่อนไหวสภาพแวดล้อมภายนอก
พักผ่อนในลมหายใจ เหมือนพักผ่อนในแม่น้ำที่ไหลขึ้นลงเหมือนลมหายใจเข้าออก รับรู้ร่างกายของคุณ เช่น รู้สึกเสียวซ่าที่เท้าหรือมือ การเต้นของหัวใจ หรือชีพจรในร่างกาย เหมือนน้ำเคลื่อนผ่านทุกเซลล์ของร่างกาย ซึ่งคือแม่น้ำภายในร่างกายของเรานั่นเอง
ร้อน เย็น อุ่น การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวตามธรรมชาติ ทั้งภายในและภายนอก
เหมือนเมฆที่ลอยขึ้นและเคลื่อนผ่านบนท้องฟ้า อารมณ์ที่เกิดขึ้นก็เหมือนกลางวัน กลางคืน หรือฤดูกาล ที่เกิดขึ้นและผันเปลี่ยนไป
การเคลื่อนไหวทั้งภายในและภายนอก สงบและผ่อนคลาย พักผ่อนท่ามกลางการเคลื่อนไหวและการเปลี่ยนแปลง ปล่อยให้ตัวเองพักผ่อนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทําได้
ร่างกายถ่ายทอดข้อมูลสำคัญถึงเราตลอดเวลา คุณสังเกตเห็นความรู้สึกของร่างกายครั้งสุดท้ายเมื่อใด ซูซาน บาวเออร์-วู ได้เขียนข้อปฏิบัติง่ายๆ เพื่อช่วยให้เข้าถึงร่างกายและดึงเราไว้กับปัจจุบันขณะ ช่วยเพิ่มการ
เวลาสับสน เราจะอยู่ในอ่างความคิด บางคนคิดเรื่องเดียวจับต้นชนปลายไม่ถูก บางคิดคิดหายเรื่องวนๆ ไป ในสถานการณ์แบบนี้ ลองใช้เวลาสัก 10 นาที ค่อยๆ “จัดระเบียบ” เรียบเรียงสิ่งต่างๆ ในหัว กลับมาอยู่กับลมหายใ
เราอยู่ในยุคที่มี “เป้าหมาย” ที่ “ต้อง” ไปให้ถึง ทั้งที่สังคมกำหนดและตัวเรากำหนด ในชีวิตมีคำว่า “ต้อง” เต็มไปหมด การทำงานที่ “ต้องเด่น” ของใช้ที่ “ต้องมี“ สถานที่ที่ “ต้องไป” บ่อยครั้งที่เรารู้สึกว่า
