การจราจรคับคั่งและผู้คนคราคร่ำในเมืองหลวง เป็นวิถีปกติที่เราเห็นจนชินตา ด้วยต้องหาเลี้ยงชีพ ทำกิจธุระต่างๆ หลายคนต้องออกแต่เช้าตรู่ กว่าจะถึงบ้านก็ค่ำมืด ไม่ทันเห็นตะวันทอแสงเช้าหรือรอนแสงเย็น การเดิน
ภาพหมู่เกาะอ่างทองที่เคยเห็นชินตาในสื่อต่างๆ โดยเฉพาะนิตยสารและหนังสือท่องเที่ยว เป็นแรงจูงใจหลักชักนำให้ผมเดินทางไปเกาะสมุยช่วงปลายหน้าฝนที่ผ่านมา ช่วงสายท้องฟ้าสีครามเปิดโล่ง จากท่าเรือหน้าทอนบนเกาะ
ผมและคณะถึงตีนภูกระดึงยามสาย จัดการซื้อตั๋วและฝากของกับลูกหาบก่อนจะเริ่มเดินขึ้นภูระยะกว่าห้ากิโลเมตร นับเป็นการเริ่มต้นที่ฮึกเหิมและมีความหวัง เดินมาไม่ไกลจากจุดเริ่มต้น รุ่นพี่ร่วมคณะคนหนึ่งชี้นิ้วไ
ผมเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับคนรวยว่า พวกเขามีอำนาจจับจ่ายใช้สอยมากถึงขนาดที่ว่า หากเขาอยากกินเป็ดฮ่องกงเป็นอาหารกลางวัน ก็สามารถนั่งเครื่องบินไปห้องกงทันทีในวันนั้นตอนสายๆ แล้วกลับมาทำงานต่อตอนบ่ายค
เครื่องบินนำผม หลวงพี่ และผู้โดยสารเที่ยวบินสองทุ่มออกจากดอนเมืองมาถึงไทเปได้ปลอดภัย การขึ้นลงนิ่มนวลน่าชื่นชม แต่เวลานั้นไม่มีใครปรบมือ นี่เป็นเวลากลางดึก บางคนหลับอยู่จึงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเครื่องบิ
ผู้จาริกทั้งหกรีบแหวกผู้โดยสารคนอื่นๆ ขึ้นไปบนรถไฟชั้นสอง จากสถานีโกลกัตตา ประเทศอินเดีย มุ่งหน้าสู่เมืองพุทธคยา สังเวชนียสถานแห่งการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า พวกเราต้องรีบเข้าไปจับจองที่นั่งในรถไฟ แม้ซื้
หลังจากการเดินทางและงานเฉลิมฉลองสิ้นสุดลง ก็ถึงเวลาที่ต้องกลับมาเผชิญกับชีวิตประจำวันที่แสนจะธรรมดา (และอาจจะน่าเบื่อหน่ายสำหรับบางคน) กันอีกครั้ง ในความรู้สึกของฉัน ช่วงเทศกาลที่มีวันหยุดยาวๆ ติดต่อก
ใครที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านห่างไกลและทุรกันดาร แม้เพียงระยะเวลาสั้นๆ ก็คงเข้าใจได้ว่าการเดินทางไปไหนมาไหนสะดวกสบายหรือไม่ ยิ่งย้อนรอยไปไกลถึงรุ่นพ่อรุ่นแม่ หรือรุ่นของคุณปู่คุณย่า อย่าว่าแต่หมู่บ้
End of content
No more pages to load
